Het leven in Nederlandse verpleeghuizen is aan het veranderen. Het aantal kwetsbare ouderen neemt toe evenals de zorgen in de samenleving over de kwaliteit van de zorg en het leven van bewoners in verpleeghuizen.

De professor: ‘Er verandert de laatste jaren veel in de zorg voor de meest kwetsbaren en oudsten in onze samenleving. Een deel van hen woont in een verpleeghuis of verzorgingshuis. Steeds meer kwetsbare ouderen blijven langer zelfstandig wonen, mede daartoe gestimuleerd door overheidsbeleid. Door aangescherpte criteria worden alleen de meest kwetsbaren nog toe- gelaten tot verpleeghuizen en verzorgingshuizen. Degenen die naar een instelling verhuizen hebben veel gezondheidsproblemen en kampen vaak met ernstige geheugenproblematiek.’ Aldus Prof. dr. Kim Putters, Directeur Sociaal en Cultureel Planbureau in het voorwoord van het rapport ‘Ouderen in verpleeghuizen en verzorgingshuizen’.

Het volk: ‘Problemen met de medicatie, verplegend personeel met burn-out achtige verschijnselen, managers in pak of kokerrok die, met mobieltje in de hand, van overleg naar overleg hollen, plascontracten! In verkiezingstijd wordt er wat geld ter verbetering beloofd, maar na de verkiezingen lijden ook politici aan een lichte vorm van dementie.’

Bewoners van Porta Caeli zijn aan het sjoelen

Toch is de ouderenzorg, zeker in vergelijk met de rest van de wereld, buitengewoon goed georganiseerd in Nederland. Voor de meest kwetsbaren en oudsten in de samenleving zijn er al lange tijd tehuizen waar deze mensen onderdak, eten en verzorging kunnen ontvangen. Begrippen als armenhuis - begijnhof - liefdesgesticht en bejaardentehuis behoren al een beetje tot de ‘verdwijnwoorden’, maar hadden min of meer dezelfde functie als de verpleeghuizen nu. Die verpleeghuizen stammen rechtstreeks af van de liefdadigheid in door particulieren en kerken opgerichte armenhuizen en begijnhoven. In de vorige eeuw zijn deze huizen van lieverlede getransformeerd tot bejaardenoorden waar iedereen welkom was om de laatste jaren samen door te brengen. Daar was destijds grote animo voor. Die sociale doelstelling is verdwenen, de huizen kregen een zorgkarakter en zijn nu uitsluitend toegankelijk voor mensen met (ernstige) gezondheidsproblemen.

In drie vensters (liefdadigheid - sociale functie - zorgkarakter) leest u hoe deze transformatie in Cuijk van af halverwege de negentiende eeuw verlopen is.