‘dat Duitse lijntje’
'De trein is altijd een beetje reizen' was ooit een slogan van de nationale maatschappij der Belgische spoorwegen. Reizigers op het Cuijkse perron zullen dat al snel veranderen in 'de trein is altijd een beetje lijden', of iets dergelijks. Op tijd rijdende treinen met voldoende zitplaatsen zijn een universele obsessie.
Overvolle treinen, vertragingen, saaie perrons, het doet je verlangen naar de melancholische romantiek van de treinen en stations van de negentiende eeuw. Stoomlocomotieven, indrukwekkend en overweldigend, luxe rijtuigen met pluche bekleding, conducteurs, stationshallen die deden denken aan een paleis, vendeurs en witkielen op het perron. "Le vrai bonheur, ce n'est que dans les gares", aldus de Franse schrijver Anatole France.
Het tempo lag lager, maar 'de trein der traagheid' was ook een beetje ontwikkeling, een beetje avontuur en vooral, een beetje genieten, van landschappen en mensen. Volgende week een venster over het internationale spoor dat het Land van Cuijk doorkruiste in de negentiende en het begin van de twintigste eeuw, treinverhalen tussen Nederland en Duitsland.
L'arriveé d'un train en gare de La Ciotat, de gebroeders Lumiére 1896. De trein maakte zoveel indruk dat het onderwerp werd van een van de eerste films.
[video width="720" height="480" mp4="http://cuijksarchief.nl/sites/default/files/uploads/2017/04/Arrival-of-a-Train-at-La-Ciotat-The-Lumière-Brothers-1895.mp4"][/video]
